Sinds mijn kennismaking met het fascinerende vak van verpakkingskunde, is mijn perceptie van verpakkingen voorgoed veranderd. Geen enkele verpakking ontsnapt meer aan mijn aandacht en geen enkele lunchafspraak passeert zonder dat ik alle verpakkingen op tafel nauwlettend heb bestudeerd.

Zo was ik afgelopen weekend lunchen bij mijn ouders. Zoals altijd stond de tafel vol met lekkers, vergezeld met een overvloed aan verpakkingen. Mijn blik gleed over de tafel en mijn aandacht werd onmiddellijk getrokken naar de 'Stevige crackers' van de Albert Heijn. Want wat is dit veel verpakking voor slechts 8 crackers….

Allereerst viel mijn oog op de onnodig grote kunststof polypropyleen flowpack. Aan zowel de boven- als de zijkanten is er aanzienlijk veel ruimte over. Dit is al direct een quick win wat mij betreft. Bovendien voelde de folie vrij dik aan en na het wegen bleek deze maar liefst 4 gram te wegen. Als verpakkingskundige kan ik begrijpen dat de dikte van de folie mogelijk invloed heeft op de poreusheid van de crackers, maar moeten 'stevige' crackers echt zo'n dikke verpakking hebben? Ze hebben toch ook niet voor niets de naam ‘stevige’ crackers? Een snelle wandeling door de supermarkt onthulde vergelijkbare producten met dunner folie en toch 8 hele crackers. Dus wat betreft de folie zou ik zeggen: verminder waar mogelijk de hoeveelheid en het gewicht. Zo gaat de kostprijs ook omlaag.

Wanneer we de verpakking verder onder de loep nemen zien we een wit kartonnen inlay met volledige bedrukking aan de buitenkant. Dit geeft de crackers een mooie presentatie en zorgt ervoor dat ze goed blijven staan. Maar waarom is er gekozen voor een extra materiaalsoort voor een vrij eenvoudig product? De flowpack met blokbodem biedt al stabiliteit, dus waarom de consument dwingen om na te denken over het scheiden van materialen? Bovendien is het voor dit product niet noodzakelijk om twee verschillende materiaalsoorten te combineren. Dus weg met de kartonnen inlay. Een bijkomend voordeel van het verwijderen van de inlay is dat het volume wordt verkleind wat ruimte bespaart in het schap.

Wat me echt enthousiast maakt is de keuze voor een hersluitbare sticker die is geïntegreerd in de verpakking en gemaakt is van hetzelfde polypropyleen. Op deze manier wordt er zo min mogelijk extra kunststof toegevoegd en kan de verpakking gemakkelijk geopend en gesloten worden.

Afgezien van het gebruik van twee verschillende verpakkingsmaterialen, merk ik ook op dat het scheiden van deze twee materialen niet gemakkelijk is. Hoewel de hersluitbare opening breed is, is deze niet breed genoeg om het karton uit de verpakking te halen. Daarom moet je de verpakking nog steeds openknippen om het karton van het plastic te scheiden. De vraag rijst of consumenten überhaupt bereid zijn om deze extra stap te zetten.

Na mijn korte moment van stilte en kritische analyse keken mijn ouders me lachend aan: "Is het weer tijd voor een verpakkingsdiscussie?" Ze waren nieuwsgierig naar mijn bevindingen.

Tja, een verpakkingskundige deelt nu eenmaal graag haar mening.