Als verpakkingkundige en marketeer bij een verpakkingsbedrijf heb ik een obsessie met verpakkingen. Er zijn zoveel boeiende aspecten aan een verpakking en de winkels staan er vol mee. Werk je achter de schermen aan een nieuwe verpakking. Dan komt het moment dat deze in de winkel staat en door andere verpakkingskundigen grondig geïnspecteerd zal worden, zoals ik ook de oplossingen van anderen analyseer. Het is wonderlijk om de nieuwste verpakkingen in het ‘wild’ te spotten.

Als Hagenees heb ik het geluk dicht bij zee te wonen. Op het strand vind je rust, ruimte en vrijheid, maar helaas ook verpakkingen. Delen van wikkels en folie, maar ook flacons, bakjes, deksels, doppen, broodclips en tear-of stripjes, waarbij ik ook hier de slim ontworpen details direct herken. Het is een ingewikkelde situatie, dat wat we zo knap maken voor een deel weglekt in onze natuur. Gelukkig zijn er ontwikkelingen zoals het aangekondigde statiegeld op drankverpakkingen en het verbod op wegwerp plastic. Helaas zijn hier wel weer uitzonderingen op. Zo mag een plastic vorkje nu niet meer, maar een plastic bakje nog wel en zijn de horeca (strandtenten) straks uitgezonderd van de statiegeldregeling.  

Ik ben daarom blij dat er bedrijven zijn die niet afwachten, maar zelf stappen zetten als onderdeel van een bewust MVO beleid. Zo was ik al in 2015 betrokken bij het begin van een kleine revolutie waar fastfoodketen FEBO een vervanger zocht voor het felgele polystyreen patatbakje. Zij waren van mening dat dit niet meer bij hun imago paste en een duurzaam alternatief voordeel zou bieden. Tegelijkertijd kon de rebranding op de verpakkingen worden doorgevoerd in de bedrukking. FEBO zette de eerste stap en wachtte niet langer af. Het resultaat: een trendsettend toekomstbestendig patatbakje van hernieuwbaar, recyclebaar en composteerbaar vouwkarton. En daarmee van impact voor minder verpakkingskundige oplossingen op het strand.

Deze column wordt verzorgd door de Vereniging Nederlandse Verpakkingskundigen (www.verpakkingskundigen.nl) en is dit keer geschreven door Wouter Wigman van Remmert Dekker. Hij geeft de pen door aan Piet Degen van de HAS Hogeschool.